Hoe ga jij om met de beproevingen die het leven je geeft? Wat was recentelijk jouw beproeving? Duik je erin? Ga je het gevoel aan? Wanneer wel en wanneer niet?
Haal je je les eruit?
Of probeer jij het zo snel mogelijk achter je te laten en ga je door?

In mijn vorige post schreef ik al dat ik een beproeving voor mijn kiezen kreeg.
Een dierbaar persoon vertelde me dat ze ons contact wilde verbreken.
Ik spiegelde (onbewust) teveel door mijn ‘zijn’, kort gezegd vond ze vond me krachtig en voelde zich klein naast mij.

In eerste instantie drongen de woorden niet tot me door. Wat wordt er nu werkelijk gezegd?? Langzaam kwamen de woorden binnengedruppeld, steeds een laag dieper.
Voor het eerst werd een contact face to face en voor mij abrupt verbroken.
Fijn dat de moeite werd genomen om het persoonlijk te doen, maar jeetje, dit kwam binnen. Ik had ruimte om te reageren, maar door alles wat gezegd werd, werd me pijnlijk duidelijk dat dat geen zin had. Ik hoorde het aan, viel stil en reageerde later met: “als dat is wat jij wilt, dan is het duidelijk. Ik kan je loslaten, dat heb ik wel geleerd in mijn leven.”

Flabbergasted omdat ik het niet zag aankomen, nooit had verwacht gezien ons dierbare contact.
Mensen groeien uit elkaar, levens nemen andere wendingen maar dat gaat vaak geleidelijk of zie je aankomen. Dat is het leven. Dit kwam voor mij onverwacht.
Gek dat je elkaar dan een hele warme knuffel geeft, huilt en dan loslaat, letterlijk en figuurlijk.

Deze situatie voelde als een dominospel waarbij verschillende blokjes aangeraakt werden. Pittig én tegelijkertijd een kans om licht te schijnen op de stukken in mij die nog verscholen lagen. Niet makkelijk, maar ik ben overal doorheen gegaan. Geen afleiding.
Enerzijds zelf de diepte in gedoken en alles wat zich aandiende doorvoelt. Het gesprek nagegaan, de vriendschap en situaties doorgelopen.
Daarnaast heb ik onder begeleiding een mooie innerlijke reis gemaakt, en daarin degenen die aan bod kwamen (er dienden zich meer situaties en mensen uit mijn verleden aan) kunnen vergeven. En mezelf kunnen vergeven. Want als je de ander en jezelf vergeeft, kun je zelf ook weer verder. Als je niet kunt vergeven zullen boosheid, wrok, verdriet en bitterheid je innerlijk blijven pijnigen.

Deze gebeurtenis raakte dus verschillende stukken in mij; het stuk jaloezie, het stuk dat iemand onverwacht contact verbreekt en überhaupt dierbare personen loslaten.

Mbt jaloezie, ik heb vele situaties meegemaakt waarin ik jaloezie heb ervaren in mijn omgeving; als gevolg daarvan maakte ik mezelf dan kleiner, dus minder zichtbaar, stopte met stralen, stopte met successen delen en ging mezelf juist bagataliseren.
Herken je dit bij jezelf ook? Hoe ga je er nu mee om?

Mbt onverwachts contact verbreken, lang geleden verbrak een familielid het contact met mij, indirect via een derde partij.. Nooit zijn frustraties constructief gedeeld, onuitgesproken verwachtingen niet besproken. BAM..!deur dicht!
Nu zie ik in dat er sprake was van onvermogen, van beide partijen. Maar toch, de ervaring zat blijkbaar nog in mijn systeem en wilde op een diepere laag nog gevoeld worden.
Ik liet het toentertijd gebeuren, de beslissing verlamde me en ik ondernam niets meer. Ik voelde niet eens dat er wellicht nog een andere optie was. Met mijn huidig bewustzijn zou ik er waarschijnlijk anders op gereageerd hebben. Ik vergeef mezelf.. ik kon én wist toen niet beter.
Heb je dit wel eens ervaren? Hoe ging je ermee om?

De pijn ging dieper, raakte nog meer stukken. In mijn leven heb ik zo onwijs veel moeten loslaten van dierbaren. Ik voelde een diepe eenzaamheid, soms een beetje bang mijn hart open te houden en iemand weer heel dichtbij toe te laten. Want wanneer moet ik je toch weer loslaten?
Het triggerde ook situaties waar ik zelf bijv een lange relatie verbrak.
Maar ik weet, daar ligt een belangrijke sleutel; leven vanuit een open hart.

Nu voelt het weer een stuk lichter; weer veel opgeruimd, mijn hart weer verder geopend, focus op waar ik dankbaar voor ben, weer een ervaring rijker én sta nog weer wat krachtiger in mijn kern.
Het onthechten gaat steeds makkelijker; steeds een stukje moeitelozer meeflowen met de stroom van het leven. I surrender to the devine..

Waarin ben jij recentelijk geraakt? Ben je erin gedoken wat je zo raakt? Heb je dit alles doorvoelt?
Of juist niet en vlucht je ervan weg? En voel je t dan regelmatig ‘zeuren’ in je buik? Of maalt het regelmatig door je hoofd?
Wordt je vroeger wakker en plagen de onverwerkte situaties je?
Als je dit wilt doorbreken dan onderzoek ik graag met je mee.