Hoe reageer jij op afwijzing?
Of pas je je zodanig aan dat je afwijzing voorkomt?

Pas geleden sprak ik hier met een vriendin over. De angst om jezelf uit te spreken en écht helemaal te laten zien. Ik voelde de impuls om hierover iets te schrijven.

Ik deel vaker over mijn angsten. Het zijn geen angsten waarbij je als een verschrikt lammetje in het leven staat, maar diep liggende angsten die ik niet als angst had herkent maar die me subtiel manipuleren om binnen mijn comfortzone te blijven en dus groei in de weg staan.

Ik bemerkte de afgelopen tijd bij mezelf dat angst voor afwijzing een angst is die onder veel van mijn (voormalig🤞🏼) vertrouwde patronen ligt.
Blijkbaar passte ik me zodanig aan zodat ik aardig gevonden zou worden en niet afgewezen zou worden. En hier was ik me niet eens zo bewust van, het was al zo gewoon geworden. Van jongs af aan aangeleerd. Nu pel ik echter steeds meer laagjes af en kom dichter bij de kern van afwijzing terecht.

Vanuit die oude patronen:
👉🏼 Gaf ik niet snel kritiek.
👉🏼 Zei ik niet snel ‘nee’
👉🏼 Liet ik makkelijk over mijn grenzen gaan.
👉🏼 Maakte ik eerst allerlei afwegingen in mijn hoofd voordat ik mijn visie deelde.
👉🏼 Passte mijn visie weer makkelijk aan als de ander een andere visie had.
👉🏼 Durfde ik niet als eerste te zeggen dat ik de ander meer dan leuk vond. Liever iets mislopen dan een blauwtje lopen.
👉🏼 Maakte ik mezelf klein omdat zichtbaarheid al eerder tot afwijzingen had geleid.

Nu schrik ik als ik de opsomming lees. Want wie was ik eigenlijk? Waar bleef ik in het geheel? En hoe is dit voor een ander als je dit doet?

Uit angst voor afwijzing wees ik onbewust dus liever mezelf af. Herken jij dit? Of juist helemaal niet?

Mijn burn-out was een goede aanleiding om met deze niet helpende mechanismen aan de slag te gaan, mezelf steeds verder te ontdoen van deze hardnekkige patronen.
Om dat te doen was het nodig om mezelf constant uit te dagen om uit mijn comfortzone te treden. In eerst instantie vooral bij mensen en in situaties die veilig voelden. Langzaam positieve ervaringen opdoen en steeds meer kracht en lef gaan ervaren om moeilijkere omstandigheden ook aan te gaan.

Om mijn missie te kunnen gaan leven voelde het nodig om mezelf zichtbaarder te maken om gevonden te kunnen worden. Dus nóg verder uit mijn comfortzone treden en mijn ‘kwetsbare’ proces gaan delen. Practice what you preach.
Ik zet kwetsbaar tussen haakjes omdat het, vanuit mijn ervaring, eerst kwetsbaar maar daarna vooral bevrijdend voelt en kracht geeft als de stap eenmaal gezet is.

Ik deel mijn proces en krijg steeds vaker terug van mensen dat dit hen aanspreekt en inspireert in hun eigen proces.
En ik merk dat de mensen die bij me terecht komen zo onwijs passend voelen. Ik hoef geen doelgroep te ‘bepalen’ want je kan meekijken en meevoelen hoe ik werk, kijk en denk. Hoe ik in het leven sta. En dat matcht blijkbaar enorm goed 😊

Nu ik mezelf niet meer zo snel afwijs merk ik dat de angst voor afwijzing van anderen me steeds minder in de greep houdt. Het is een illusie. Als ik mezelf volledig laat zien en de ander vind t niks dan is dat wat het is. Dan resoneren we blijkbaar niet, of op sommige vlakken niet. En dat geeft ook veel verheldering. En dat is helemaal ok. Ik denk dat we het soms te persoonlijk maken. En het maakt mij of de ander niet beter. We zitten gewoon op een andere golflengte en dat is prima.

Door ‘kleur’ te bekennen, grenzen te bewaken en de kans op afwijzing te omarmen kom ik steeds dichter bij mezelf en ontmoet ik steeds meer mensen waarbij het contact moeiteloos verloopt. Niet omdat we hetzelfde zijn, denken of willen maar omdat we onze eigenheid en die van de ander omarmen. En elkaar daarin juist kunnen vinden en/of aanvullen.
Want hoe mooi is het dat we allemaal zo uniek zijn, zo authentiek.. als je jezelf omarmt en dat toestaat.

Herken jij je in mijn tekst? Wijs jij nog delen van jezelf af? En voel je dat je jezelf daardoor nog tegenhoudt om echt lekker helemaal jezelf te zijn?
Ik pel graag samen met jou wat laagjes af, om te ontdekken wie jij vanuit je puurste essentie bent.