Als je jezelf niet meer afwijst dan kun je ook niet meer afgewezen worden door een ander.

Hoe ervaar jij deze ‘stelling’?

Mijn ervaring in contact met een ander; Dat de energie hooguit niet stroomt of resoneert, je een andere visie/ verlangen of behoefte hebt.

Mag het verschil er zijn? Lukt het je om het niet persoonlijk te maken? Gewoon nieuwsgierig te zijn naar de ander én naar jezelf? Kun je blijven staan als je voelt dat het klopt voor jou?

Het openstaan voor het verschil kan je wellicht juist weer verbinden. En wellicht kom je elkaar ergens in het midden tegen, kun je elkaar daar wél vinden.

En zo niet, dan is dat wat het is. Dan verschilt het gewoon, niets meer niets minder. Want we zijn nu eenmaal allemaal verschillend.

Als iemand heel streng is voor zichzelf, dan zal iemand waarschijnlijk dus ook veel strenger zijn naar de ander. Een andere verwachting hebben.

En moet je dan meegaan in die torenhoge verwachtingen van de ander? Geef je je eigen kracht weg?

Of mag de ander eventueel van jou leren hoe je veel zachter kunt zijn voor jezelf?

En vice versa natuurlijk.

De angst voor afwijzing kan heel verlammend werken.

Ik merkte bij mezelf bijv. dat ik iets niet durfde uit te spreken, durfde te schrijven, gevoelens niet durfde te volgen.

Dus toch ‘ja’ zeggen tegen een afspraak of werkklussen ook al voelde ik weerstand

Of iemand niet durfde te benaderen en gevoel uit te spreken uit angst om een ‘blauwtje’ te lopen,

Stil of ‘vaag’ bleef als iemand een stellige mening had

in afwachting was van wat een ander graag wilde en me daarnaar probeerde te voegen

Etc

Nu realiseer ik me dat door mezelf niet trouw te zijn ik mezelf steeds afwijs.

En ik besef dat ik dát de ergste vorm vindt.

Want door het aanpassen en mezelf niet trouw te zijn ga ik bij mezelf weg en word als een boot zonder motor en zonder anker. Steeds maar meebewegend met de stroming, maar zonder een bestemming in het vooruitzicht. Dolend door het leven.

Door mezelf trouw te zijn ben ik als een boot met motor en een TomTom die me hooguit alternatieve routes aanbied van waaruit ik bewust kan kiezen.

Waarin wijs je jezelf af?

Mooi onderzoeksmateriaal lijkt me als je je ergens in afgewezen voelt door een ander. De ander is een spiegel voor een stukje in jou wat gezien en gevoeld mag worden.

Wijst de ander jou af of een deel in zichzelf?

Als jij je getriggerd wordt dan kan het helpen om alles minder persoonlijk proberen te maken, maar je eigen geraaktheid te onderzoeken, want daar ligt een mooie sleutel verstopt als je daarvoor open staat.

Een ander kan je alleen raken als er al een ‘wond’ in jezelf zit.

Wie en waar zou je zijn als je jezelf in jouw uniekheid juist volledig omarmt? Ik ga op ontdekkingstocht en jij?