Recentelijk onderzocht ik wederom de balans in mezelf tussen geven en ontvangen.

Een jaar geleden deed ik een opstelling en daar kwam dit thema ook al aan bod. 

De gever die mij representeerde liep stralend en genietend rond, ik genoot ervan om dit te zien. Zo herkenbaar. 

Ik had niet eens gezien dat de representant van de ontvanger uit beeld was verdwenen, stampvoetend kwam ze te voorschijn en was zo boos dat ik er enorm van schrok. Ze was er helemaal klaar mee om zo tekort gedaan te worden en stond op t punt om gewoon te vertrekken.

BAM.. dat kwam binnen. Pijn, verdriet, schrik maar bovenal de bewustwording dat deze onbalans niet langer meer kon voortduren. 

Geven is prachtig, maar als je niet goed kunt ontvangen hoe zorg je dan dat je eigen beker gevuld blijft? 

Dan geef je jezelf leeg om jezelf vervolgens weer helemaal te moeten gaan opladen. Er bestaat ook nog zoiets als balans.. een woord waar ik niks mee had, vond t zo saai, zo flatline. 

Nu besef ik dat balans niet synoniem staat voor saai, je kunt nog steeds ‘vlammen’ en hoge pieken beleven als je daarnaast ook ruimte geeft om te rusten, te ontladen en weer op te laden.

Het afgelopen jaar ben ik veel meer gaan spelen met het balanceren tussen geven en ontvangen. Probeerde bewust te worden van blinde vlekken, probeerde bewust patronen te doorbreken. En ging vooral regelmatig op mijn snufferd. Maar ja, juist van fouten maken leer je toch?!

Je kunt ook in het cirkeltje blijven rondcirkelen maar dan schuilt daar de uitputting waar ik inmiddels wel van uitgeput raak.

Een paar weken geleden maakte een vriendin dit thema met me bespreekbaar, het leverde mij weer voer op om te onderzoeken. In eerste instantie dacht ik: f*ck niet wéér dit thema, wanneer doorbreek ik dit nou eens.

Maar door het zelfonderzoek kwam ik erachter dat ik inmiddels al veel beter kan ontvangen, er ook om kan vragen. Ik besefte mijn enorme groei en stond er bewust bij stil.

En ik kwam er ook achter dat wat de één als geven ziet, ook gewoon delen kan zijn. 

Deze realisatie gaf me enorm veel opluchting; ik deel gewoon heel graag, heb dat altijd al graag gedaan. Want ik geniet nóg meer als ik kan delen met een ander. Dus nee, ik geef niet alles weg, ik deel gewoon.

Toen we als kind op vakantie waren bij onze ouders die toentertijd in Diyarbakir (Turkije) woonden, kregen mijn broer en ik een keer vakantiegeld. Mijn broer zette alles op zijn spaarrekening en ik ging bij leuke Turkse winkeltjes op zoek naar zilveren ringetjes voor vriendinnen. Ik genoot misschien nog wel meer van de voorpret en het uitzoeken van die ringetjes dan het geven zelf.

Is dit wel of niet herkenbaar voor jou? Ervaar jij een balans in geven en ontvangen? Of (nog) niet? 

En waar verlang jij naar? Hoe ga je daar naartoe werken?

Als je het uitproberen van het nieuwe gedrag ‘gewoon’ als ontdekken gaat zien dan maakt het t wellicht luchtig en speels. En sta dan ook eens stil en kijk eens achterom. Waar kom je vandaan en waar sta je nu? 

Nu sta ik met mijn campertje op een terrein van een boer, via Irmgard en Alexander kregen we zijn sleutel. De boer deelt zijn plek, ik ontvang met zorgvuldigheid de sleutel en geniet dankbaar op zijn stuk natuurgebied aan de Waal. Ik waan me hier bijna op een tropisch eiland, een mangrove. 

Het is letterlijk en figuurlijk mooi om te zien waar ik nu sta. Trots! 

(En trots op de boer 😉🙏🏼)