In de wereld is er zoveel strijd gaande, op micro, meso en macro niveau.

Blijven we massaal tegen elkaar strijden? 
Of zullen we ook samen gaan bouwen? Zullen we gaan bouwen waar we in geloven? Waar ieder zijn of haar unieke bijdrage levert. Naast elkaar ipv tegenover elkaar? En – en ipv of – of. Vanuit vertrouwen ipv vanuit angst?

Mogen we ‘fouten’ maken als we bouwen? Zijn ‘fouten’ niet vaak de mooiste leermomenten? Of moet elke ‘fout’ bestraft worden? Wie bepaalt wat ‘fout’ is. En als we een ‘fout’ gelijk beboeten, kunnen we dan nog bouwen? En is een ‘fout’ wel ‘fout’ of kan het gezien worden als een waardevol leermoment? Zodat we de geleerde lessen kunnen toepassen en zo verbeteren.
Of gaan we juist vanuit angst handelen om ‘fouten’ te voorkomen en durven we niet meer te experimenteren? 

Om te bouwen moet je soms eerst afbreken. Richt je je op (oude) systemen? Durf je aan de fundering te rommelen? Heilige huisjes kunnen omvallen, werken de verandering soms juist tegen. Helpt het om mensen af te breken?

Want stel je voor dat je een ‘fout’ maakt en deze gelijk om je oren krijgt. Hup! Op je plek jij! Terug in je hok. Durf je de volgende keer dan nog? Of duurt het nog 2-3 keer voordat je lamgeslagen wordt en uiteindelijk niks meer doet. 

Durven we alles opnieuw te onderzoeken? Te verbeteren, vernieuwen, innoveren?
Enne…gaan we openlijk in gesprek over deze ‘fout’ (wat ik persoonlijk dus veel liever een ‘ervaring’ noem) of vuren we er gelijk allerlei oordelen op af. Dan kunnen we samen oordelen over de ander(en), hebben we een gemeenschappelijk doel. En werkt dat verbindend met elkaar? En voelt dat veilig?
Is dat wel werkelijk een gemeenschappelijk doel of is dat de illusie?

Ik kies voor een nieuwe realiteit; joining hearts & hands, samenwerken en samen bouwen. Een inclusieve samen-leving ❤️