Het grootste deel van mijn leven was écht verbinding maken met een ander erg moeilijk; ik leerde al vroeg dat mijn leven bestond uit leren loslaten en onthechten van bijna alles wat me lief was.

Een diepe connectie maken werd te pijnlijk, te verscheurend. Ik leerde om snel af te stemmen op een ander en vriendelijk maar redelijk oppervlakkig contact te maken voor zo lang als het duurde. Dat was functioneel en veilig in settings waar ik of de ander steeds weer wegging.

Enerzijds een groot geschenk dat ik al jong heb leren onthechten; juist in deze tijd waarin niks meer vanzelfsprekend is en het enige constante is dat alles continue verandert. Ik beweeg wel mee, pas me vrij moeiteloos aan aan de omstandigheden en vind daarin mijn eigen weg, waarheid en vrijheid.

Anderzijds was het zo pijnlijk om me zo onwijs afgesneden van mezelf en van anderen te voelen. Ik was altijd wel onderdeel van een gemeenschap of groep maar daarbinnen zo intens eenzaam. Als iemand fysiek of emotioneel te dichtbij kwam, dan klapte ik dicht.

Alleen met dieren voelde het veilig om hen diep lief te hebben.

Lang geleden zei een voormalig geliefde eens; “als ik zie hoe je de hondjes lief hebt dan raakt me dat, dat je mij niet op dezelfde manier kan liefhebben.”

Wat een weg heb ik afgelegd; een weg van verbinding met mezelf maken én in verbinding met een ander te zijn. Leren verbinden met een ander zonder mezelf te verliezen.

En als ik dan een berichtje als dit lees na een diep proces bij iemand te hebben mogen begeleiden, dan voel ik diepe, diepe dankbaarheid. Dankbaarheid voor de intens zware weg die ik heb afgelegd om nu dit soort prachtige ervaringen te kunnen beleven. De onschatbare waarde ten diepste realiserend.

Verre van vanzelfsprekend. Ik ben me als geen ander bewust hoe belangrijk het is om zo’n diepe zielsconnectie te kunnen voelen. Alles te kunnen voelen wat in zo’n connectie gevoeld en geheeld wil worden.

Pure connectie, niks er tussen.

“Ik denk nog steeds ontzettend veel aan de bijzondere ontmoeting afgelopen vrijdag met jou. Gelijk vanaf het allereerste moment. Ik heb me nog nooit zo diep verbonden met iemand gevoeld op een manier waarvan ik niet wist dat het kon. Je maakte contact met dat stuk in mij waar anderen niet kunnen komen. Misschien wel met wie ik echt ben. Je luisterde zonder dat ik hoefde te praten en ik voelde dat je er was. Ik voelde de liefde, geruststelling en warmte van jou en andersom kon ik die ook voor jou voelen. Er was zoveel gevoel. Niet vanuit verliefdheid, maar vanuit pure verbinding op een heel diep niveau, waar het goed en als ’thuis’ voelt. Je snapt het vast wel. Het stroomde heen en weer, alsof ik je al heel lang kende. Zo veilig en puur.”

Ik kom letterlijk en figuurlijk van ver. Ik weet hoe precair alles is. Ik weet hoe belangrijk het is dat de regie bij de ander ligt, dat je alleen aanwezig hoeft te zijn, in liefde, in veiligheid. Holding space.

Ze pakte mijn hand; als ze zachtjes kneep, dan kneep ik zachtjes terug. Als ze mijn hand streelde, streelde ik terug. Als ze haar greep losliet, liet ik zachtjes los.

En ondertussen keek ik liefdevol naar haar, ze hoefde niks, ik hoefde niks. Ik was aanwezig en bleef aanwezig. Ik zag hoe haar blik heel voorzichtig mijn blik ving, heel kort en weer weg. Soms zag ik haar blik waarin herbelevingen op het netvlies leken te staan gebrand. Grote angstige pupillen.

Ik bleef liefdevol in contact en dichtbij mezelf.

Steeds iets langer keek ze me aan en uiteindelijk was daar het contact, het echte contact, de energie mocht stromen. Diep zielscontact waarin niks hoefde en alles mocht zijn. Wat een helende ervaring. Dankjewel voor deze onwijs kostbare ervaring, voor deze prachtige connectie, voor je vertrouwen, voor mijn vertrouwen. Liefdevol, zuiver en waarachtig