Vandaag bij de Ggantija tempels geweest. Ggantija betekent  ‘reusachtig’. De legende gaat dat deze tempels in de Lemurië tijd door reuzinnen gebouwd zijn. Een moedertempel, de oudste die er ooit is gevonden.

Het was een wisselvallige dag qua weer. Nu kan ik zeggen ‘gelukkig’, want daardoor was het niet zo druk en konden we alle ruimte nemen om werkelijk te ‘landen’ en te voelen wat deze krachtplek ons zou kunnen laten ervaren.

In de tempel aangekomen gingen we rustig op de grond zitten, connecten met deze bijzondere plek.

Lichtelijk ‘ongemakkelijk’ en niet echt gepast op een locatie als dit.

“Wat zullen anderen hiervan denken?”

Maar ja, aangezien ik de laatste tijd vaak uit mijn comfortzone treed gaat het bijna ‘natuurlijk’ voelen en gebeuren de mooiste dingen. Dus ook nu maar overgeven aan het ongemak.

Mijn oog viel op 2 hagedissen, ik observeerde hen en vroeg me af wat ze voor boodschap hadden.

“Het vermogen om subtiele beweging, fysiek en etherisch, wakend en slapend, waar te nemen is wat de hagedis ons kan leren.”

Na 30 min liepen we door naar een ander stukje van de tempel. Er stonden 2 recht opstaande stenen en er kwam een energie vanaf, ongelofelijk, ik werd bijna omver geblazen. Wat een kracht. 

Alsof er een poort werd open gezet en alsof er via die poort een extreme windvlaag door mijn gestel heen kwam. Ik wankelde letterlijk op mijn benen. Eerst was het heel fijn en vervolgens ging ik me steeds ongemakkelijker voelen.

We besloten naar het 2e deel te gaan. Daar aangekomen werd ik onwijs misselijk, het nam alleen maar toe, ik kon wel overgeven. Bijna niet te doen. Kokhalzend en boerend liep ik daar.

Ineens zag ik weer een hagedis, een mooie groene en ik besloot foto’s te gaan maken en kon steeds dichterbij komen. Ik was zo gefascineerd dat ik mezelf ‘verloor’ in deze activiteit en voelde me steeds weer meer opknappen. Gelukkig.

Mooie les: waar leg je je focus op.

Irmgard was al naar buiten gelopen, zat op een muurtje in de wind. Voelde zich nog beroerd. Dit bleef aanhouden. Hopelijk zou de wind dit gevoel wegblazen.

Ik bedacht me, het kan toch niet zijn det we op deze plek zijn en dat dit het is. Dat deze bagger voelen de uiteindelijke bedoeling is van deze krachtplek? Er moet een onderlaag zijn, we moeten dieper kunnen. Ik kreeg een ingeving en zocht op wat de hagedis voor boodschap had;

Boodschap:

” Ik ben hier om je de kracht te lenen die je nodig hebt om je schaduw recht in de ogen te kijken. Sta recht op; kijk het recht in het oog en zeg: ‘Hier ben ik en je kan mij geen kwaad doen!” En de schaduw zal verdwijnen.

Ik las dat de kracht van het dier onder andere staat voor: zuivering; vernieuwing van levensenergie; snelle regeneratie; warmte en geborgenheid; geluk en zegen; manifestatie van dromen; vernieuwing; vaardigheid om zich door alle dimensies te bewegen; verbinding met de bron.

Ik rechtte mijn rug en besloot terug te lopen. Vol overtuiging ‘hier ben ik en je kan me geen kwaad doen.’

Deze woorden hardop zeggend liep ik door het 2e gedeelte, ook weer zo’n ‘uit mijn comfortzone moment’. Maar gek genoeg was iedereen weg en liep ik er alleen.

Ik voelde me onwijs krachtig en weer licht. Bij het laatste stuk kwam ik 1 vrouw tegen, viel stil en ging bij haar staan. De vrouw was in tranen, geroerd door de plek. Het was haar tweede keer hier. De eerste keer was minder fijn maar ze voelde de drang om terug te komen. Eigenlijk net als wij, alleen zat er bij ons vrijwel geen tijd tussen.

Ongelofelijk wat er in zo’n korte tijd getransformeerd is. Door de krachtige energie werd datgene wat me niet meer dient uit mijn lichaam geblazen en dat gaat uiteraard met ongemak gepaard. Daar moest ik doorheen. Niet van weglopen. Meestal willen we juist weglopen van die nare gevoelens. Toch?

Ik ben het aangegaan en werd beloond; de poort door en aangekomen op een andere verdieping. Nooit eerder zo’n zuivere energie, zo’n hoge trilling kunnen voelen.

‘In connection with the cristalline ancient wisdom at the Megalithische temples of  Ġgantija.’