“Toen je me aanraakte op bepaalde plekken op mijn rug was het net alsof er breinaalden in mijn rug waren gestoken.”

“Herkenbaar, ik voelde op je rug plekken die als gaten leken, ik kon er met mijn vinger in. Ik liet de plekken steeds zachter worden om bij de kern te komen.

En het was ook alsof je vleugels waren afgehakt, letterlijk bent lamgelegd.

“Op dat moment kwam een liedje in mijn hoofd, hetzelfde liedje dat ik je ongeveer een jaar geleden stuurde nadat jij je stage vroegtijdig moest afbreken omdat een persoon een berichtje van jou via sociaal media helemaal uit zijn verband rukte en misbruikte om je zwart te maken.”

Voordat we de sessie ingingen gaf ze aan dat ze wel klaar was met zich kleiner maken vanwege jaloerse gevoelens die geprojecteerd werden door mensen in haar omgeving. Altijd een gevoel van teveel zijn.

Te stralend, te aanwezig, te snel, te succesvol etc

“Het is tijd om weer lekker op te staan, uit te rekken, je vleugels uit te slaan, te gaan doen waar je zo naar verlangt. En we staan naast elkaar, die tijd van klein (laten) maken is voorbij “

Hoe zou het zijn als we jaloerse gevoelens zelf durven onderzoeken en vertalen naar een verlangen in jezelf waar de ander je alleen maar aan helpt herinneren?