Misschien herken je het wel, je komt bij een vriendin en wilt je hart luchten maar binnen no time gaat het gesprek over haar. Je laat het gebeuren.
Of je eet gezellig met vrienden en er wordt gevraagd wie dat laatste stukje wil hebben? Je hoort jezelf zeggen, ”oh neem jij maar lekker.”
Er is nog maar 1 plekje vrij en je zegt “ga jij maar mee joh!”
Je voelt je rot, maar je wilt de ander er niet mee lastig vallen, je draagt het zelf wel.

Herken jij dit soort momenten? En vooral jouw reactie erop?

Dit waren logische reacties van mij, altijd rekening houden met anderen. Ik dacht gewoon niet aan mezelf en was me er niet eens bewust van dat ik mezelf vaak tekort deed. Ik stond niet stil bij mijn eigen behoeften. Ik was niet eens echt in contact met mezelf en mijn lichaam.

Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn 2e burn-out flauw viel toen ik uit bed stapte. Ik kwam bij omdat mijn hoofd een enorme pijnlijke klap op mijn bedrand maakte. Ik proefde bloed en was verward. Een paar minuten later stond ik het bed van mijn dochter te verschonen en besefte mijn patroon; ik val, ik sta op en ik ga weer door.
Even later stapte ik op mijn fiets want frisse buitenlucht en een beetje beweging zou me vast goed doen. Totdat ik bijna weer neerging. Met mijn fiets in mijn hand liep ik voorzichtig naar huis, dan zou ik mezelf minder bezeren mocht ik weer flauwvallen. De huisarts of een bekende bellen omdat ik waarschijnlijk een hersenschudding had? Nee, niet nodig. Ik googelde wel waar ik op moest letten. Zelf oplossen, niemand tot last zijn dat was mijn mantra.

Ik moest beter voor mezelf gaan zorgen. Maar hoe dan? En wat is goed voor me? En wat ik vind überhaupt fijn? En wat is zelfliefde? Daar begon mijn zoektocht naar en in mezelf. Ik leerde mezelf langzaam beter kennen. Bij mensen waar ik me veilig voelde nam ik iets meer ruimte in, sprak mezelf voorzichtig uit en begon langzaam mijn behoeften te ontdekken.

Het is fijn te merken dat ik inmiddels door al die kleine mini stapjes uiteindelijk grote stappen heb gezet. Ik voel nu snel als iets niet goed voelt voor me. En als ik mezelf dan niet uitspreek dan voel ik dat in heel mijn lichaam, ik voel de spanning opbouwen, kan me niet goed focussen op iets anders totdat ik voor mezelf opkom en uitspreek.
Ik ontdek hoe fijn zelfliefde is, hoe fijn het is om mijn behoeften te herkennen en te erkennen. En nog fijner om te merken is dat mijn omgeving daar heel goed op reageert.

Als ik nu bij een vriendin kom en ik wil mijn hart luchten maar het gesprek neemt een andere wending dan geef ik aan dat ik zeker naar haar wil luisteren maar het ook prettig vindt om nog ruimte te geven aan mijn stuk. Als ik me rot voel en het niet makkelijk kan doorbreken, bel of bezoek ik een vriendin. Als er nog 1 plekje vrij is en ik wil ook graag mee, dan kunnen we kop of munt doen. En dat laatste stukje kunnen we ook delen.

Door mezelf en mijn behoeften serieus te nemen neem ik mijn ruimte in. Nog steeds hou ik graag rekening met anderen, maar dan is het een bewuste keuze en niet vanuit een automatisch patroon en vooral niet meer ten koste van mezelf.

Herken jij je in deze tekst? Verlang jij ernaar in contact te zijn met je behoeften en jouw unieke plek in te nemen? Maar heb je nog blinde vlekken? Of zoek je naar tools om stappen te gaan zetten?
Ik wandel graag een stukje met je mee.