Een paar jaar geleden kreeg ik te maken met een nieuwe manager. Tijdens mijn kennismakingsgesprek met hem raakte ik behoorlijk geïrriteerd. 

Hij stelde een vraag en nog voordat ik deze beantwoord had, onderbrak hij mij en stelde hij de volgende en de volgende en de volgende.

Ik vroeg hem; je onderbreekt me steeds, wil je eigenlijk wel horen wat ik te antwoorden heb op je vraag of wil je iets specifieks van me horen?

Ik leerde van hem dat hij vragen stelde die niet vaak gesteld werden. Meer duidelijkheid creëren en daardoor ook meer begrenzen, focussen en zo nodig koers wijzigen. Maar zag ook waar hij zijn skills nog wat verder kon verfijnen.

Tijdens een gesprek 1,5 jaar geleden waarin ik mijn grenzen naar hem uitsprak over mijn werkzaamheden, reageerde hij als volgt:

“Goed dat je nu ‘stop’ zegt en deze vragen stelt. Want het valt me op dat als je hier zegt: spring! Dat mensen gelijk gaan springen of sommigen zelfs vragen ‘hoe hoog’. 

In plaats van, wat is de reden dat je me dit vraagt? Wat wil je bereiken?”

Ik voelde een diepe shift in mezelf en zei; “ik neem heel goed in me op wat je nu zegt, dank je!”

Ik voelde dat deze boodschap erg belangrijk was om te verankeren in mezelf en te gaan naleven.

Sindsdien stel ik zowel mezelf als anderen veel meer vragen. Ik neem niet direct meer iets aan. Ik ben kritischer geworden. Maar luister ook vanuit verschillende lagen wat er gezegd wordt.

Hoe zit dat met jou?

Stel jij regelmatig vragen bij wat er gebeurt, waar jij of anderen mee bezig zijn? Of de richting nog wel klopt? Of de intenties nog wel kloppen? Luister je ook naar je intuïtie als je enige verwarring voelt?

Of vertrouw je erop dat t wel goed zal zijn?