Een paar jaar geleden had ik een zilveren armband gekocht, vervaardigd door de Navajo indianen. Prachtig zilver met turkoois. Ik was direct verkocht, zo’n verfijnd en tegelijkertijd krachtig sieraad versierd met hoge kwaliteit turkoois. Deze steen van de indianen draagt heel veel oude wijsheden met zich mee.

Helaas verloor ik 1 steentje en bracht mijn sieraad naar Margriet Kraan. Een prachtige vrouw  die haar met haar werk deze tijd overstijgt. Als edelsmid verandert zij (delen van) oude sieraden tot een eigentijds “juweel”, zodat het nieuwe sieraad een persoonlijk aandenken wordt met een dierbare emotionele waarde. 

Afhankelijk van de wensen voegt ze edelstenen, symboliek en goud of zilver toe.

Het bleek erg moeilijk te zijn om een passende steen te vinden, dus in afstemming besloten we dat ze er een eigentijds exemplaar van zou maken, geïnspireerd op mijn nieuwe schilderij van Irmgard. In plaats van een nieuw steentje zou ze het lege ‘gat’ vullen met zilver en met symboliek. De vrije vrouw die als een feniks uit het as herrijst.

Het deed haar denken aan de eeuwenoude Japanse kunstvorm kintsugi: in plaats van de breuk weg te poetsen, wordt gebroken porselein weer aan elkaar gezet met lijm vermengd met goud, zilver of platinum. De gedachte hierachter is dat breuken en reparaties onderdeel worden van de historie van een object, in plaats van iets dat je zou moeten verbergen.

Ik kreeg deze armband in handen terwijl ik die ochtend nog een ontzettend pijnlijk en diep stuk geëmotioneerd deelde met mijn moeder, een stuk waarbij mijn vrouwelijkheid op erg jonge leeftijd erg pijnlijk en heftig is aangetast. Een ervaring waardoor een bepaald zielsveel van mij mijzelf toen heeft verlaten, een gat achter heeft gelaten. En waarvan het nu tijd is voor een hereniging. 

Een proces dat voor nu nog te kwetsbaar is om te delen, maar wat collectief nu bij heel veel vrouwen (& mannen) speelt.

Hoe symbolisch is dus mijn armband nu..

Ik besefte, ik kan me nu (weer even) gebroken voelen (met de nadruk op voelen want ik ben niet gebroken 😉) door een heftige ervaring uit t verleden waarvan de wond nu ‘eindelijk’ open ligt om geheeld te worden vanuit de basis. Deze  littekens zullen ook een uniek deel van mijn geschiedenis zijn als ik ze weer ‘heel’. Herken jij dat? Als je jouw heftige ervaringen aankijkt, doorvoelt en heelt dat ze dan juist zoveel wijsheden bevatten? Ze maken jou jou, uniek. Je levenswijsheid.

Deze perfecte imperfecte armband draagt nu een prachtig symbool van de vrouw, je kunt er van alles in zien. 

Een geboorte kanaal, de uterus. Een vrouwenlichaam, navel, borsten.

Maar tevens ook handen die dragen en tegelijkertijd gebaren de handen ga maar, vlieg maar uit.

Ik word liefdevol gedragen; vanuit deze kwetsbaarheid verzamel ik moed, kracht en zelfvertrouwen en vlieg dan weer verder uit 🦋🦅🕊