Al langere tijd voelde ik de roep om het katharen land te bezoeken en de magie van deze plek te ervaren.

Vandaag bezochten we de burcht van Montségur. Het werd gebouwd in het begin van de 13e eeuw en was een toevluchtsoord voor heel wat Katharen die tijdens de Inquisitie werden vervolgd. Deze plaats kent een veelbewogen verleden en is het symbool van het verzet van een volk dat slechts aanspraak maakte op de vrijheid om te beschikken over haar eigen land en geestelijke gedachtegoed.

De Katharen vormden in de Middeleeuwen een spirituele groepering met overtuigingen die haaks stonden op die van de Katholieke kerk. Elementen die daarin centraal stonden, waren: naastenliefde, gelijkwaardigheid, leven vanuit het hart en het herkennen en tot uitdrukking brengen van onze goddelijke vonk.

De burcht werd het toneel van de tragedie van “het veld der verbranden”,

Op 16 maart 1244 gaven de katharen zich over. Bij hun overgave kregen de katharen de keuze tussen zich te bekeren tot het officiële christendom of de brandstapel. Tussen de 200 en 225 katharen die zich in Montségur bevonden kozen ‘vrijwillig’ voor de brandstapel. Ter nagedachtenis van hen werd een monument opgericht aan de voet van de berg.

Zittend op de berg probeerde ik te snappen wat er gebeurt was. Te snappen hoe het mensen ‘bezield’ (of beter juist niet bezield) om anderen te bezoedelen, te dwingen om te bekeren, te martelen en zelfs te doden en waarom? 

Waarom waren de katharen een bedreiging? Waarom deze wrede dwang?

Ik zie de vergelijking wat met vele Tibetanen is gebeurd. Waarom?

Vervolgens maak ik vertalingen in mijn eigen directere leefwereld waarin ik ook strijd om macht om me heen zie. Zoveel strijd op zoveel lagen.. 

Op welke lagen strijd ik (onbewust) nog?

Wat is mijn rol hierin? Wat kan ik doen? Wat doe ik? Wat heb ik te leren?

Ik kan het niet volgen. Het maakt me verdrietig. 

Net als de Katharen geloof ik zo sterk in hun gedachtegoed van naastenliefde, gelijkwaardigheid, leven vanuit het hart en het herkennen en tot uitdrukking brengen van onze goddelijke vonk.

Dan stuurt Irmgard me een berichtje, ze leeft mee met mijn reis en voelt mijn pijn en verdriet op dat moment. 

“Edith, de katharen daar zijn wel uitgeroeid, maar de leer is in de aarde verankerd daar. Richt je daarop, zodat het weer de ruimte krijgt om volledig tot leven te komen!!!

Die energie is daar ook! Die is heel zacht en heel vrouwelijk! Als ik intune voel ik haar. Jij ook?”

“Maar Irmgard, ik snap het niet, hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen? Hoe kunnen ze dit soort keuzes maken?”

“Dat zul je ook niet kunnen en hoeven te snappen. Het gaat om je eigen keuzes en daarmee kun je jezelf vrij maken en een voorbeeld/ weg aan een ander laten zien.

De Katharen waren daarin heel puur en heel ver. Heel erg vrij. Zelfs het op de brandstapel gaan deden ze vanuit hun eigen keuze. Zij kozen voor hun eigen waarheid en wilde zich niet bekeren. Zij liepen zingend en met een hart vol liefde de brandstapel op.”

Op dat moment zak ik door die pijn lagen heen en voel me direct verbonden met de plek, met de spirit van de Katharen. Ik voel  hun kracht, ik voel mijn kracht. 

Ja, precies, niemand maar dan ook niemand kan me bekeren van waar ik in geloof. Hoeveel manipulatie, dwang of drang ook. Ik voel, ik kies zelf. Hoe is dat voor jou?

Diep, diep respect voor deze wijze en krachtige mensen, voorlopers! Ik eer hun gedachtegoed. 

En hoe heftig de realisatie van het gebeurde in het verleden daar is, ik neem vooral hun gedachtegoed en spirit ‘mee’, ik heb me ermee verbonden. 

Dankbaar 🙏🏼