Recentelijk ging ik weer eens ouderwets op stap en eindigde in een vage nachtclub waar ik vervolgens mijn ogen uitkeek.

Naarmate de tijd verstreek merkte ik hoeveel mensen zwaar onder invloed waren van drugs in combinatie met drank. Sommigen stonden letterlijk strak, staccato motoriek, afwezige en lege blikken, een gesprek was niet eens mogelijk alsof we beiden een hele andere taal spraken.

Ik voelde me omringd door vele ‘zombies’; mensen die fysiek aanwezig zijn maar daar was t ook mee gezegd.
Afwezig stond daar een zwalkend lichaam met draaiende ogen, die betast werd door een ander lichaam..

Hmmm… zou je de dag erna denken wat heb ik een leuke avond gehad en wat heb ik weer leuke contacten en ervaringen opgedaan? Als je überhaupt nog iets kunt herinneren met alle verdovende middelen?
Of je misschien nog leger voelend? Niet wetend wat er is gebeurt. Om vervolgens in dezelfde vicieuze cirkel te verblijven en buiten jezelf op zoek blijven gaan naar contacten? Op zoek naar verbinding? Gebruik maken van middelen die voor het averechtse effect zorgen?

Een vrouw vertelde me, ik kan me alleen een beetje laten gaan als ik coke neem.

Ik besefte op een nog diepere laag hoeveel mensen uit verbinding zijn met zichzelf en aan het overleven zijn ipv dat ze echt voluit leven.
Hoe rijk zijn we dan eigenlijk?

Wat is voluit leven voor jou?
Wat is zingeving voor jou?
En als je op je sterfbed ligt, waar kun je dan met voldoening op terugkijken? Wat zijn de ervaringen die voor jou écht verschil maken?

Mij helpt deze avond om nog meer te focussen op mijn zingeving in het leven.

Verlang jij naar meer verbinding met jezelf en met anderen?

Steve Jobs op zijn sterfbed tegen zijn dochter: Hij verontschuldigde zich huilend voor de manier waarop hij haar had behandeld. “Het spijt me”, klonk het terwijl hij haar recht in de ogen keek. “Ik heb niet genoeg tijd met je doorgebracht toen je klein was. Ik wou dat we meer tijd hadden samen. Maar nu is het te laat.” Waarna hij maar bleef herhalen: “Ik sta bij jou in het krijt. Echt.”

Enkele dagen voor zijn dood – op zijn sterfbed – kwam de kentering waar ze niet meer op had durven te hopen. De laatste 10 jaar hadden ze elkaar nauwelijks gesproken en ze schrok toen ze haar vader ging opzoeken. Hij zag eruit als “een hoopje gele beenderen”. “Hij lag tussen de kussens en zijn benen waren bleek en dun. Hij zei dat hij blij was dat ik er was. Zijn warmte was ontwapenend”, schrijft ze.

Wake up!
Maak nu het verschil en wacht niet zo lang zoals hij dat deed, want geld is maar geld… 🙏🏼❤️