Ken je dat, iemand maakt een (on)bewuste opmerking en ‘pats’ die hakt erin.
Alsof je een stomp in je buik krijgt. Of soms wat subtieler, na een opmerking of een gesprek voel je een zeurend gevoel in je buik.

Dit gebeurde mij pas geleden.

Het ene moment zit ik goed in mijn energie en in een leuk gesprek. Iemand loopt langs, onderbreekt mijn gesprek, deelt iets mede en loopt weer verder. Shit, het is weer gebeurd. Ik voel een verwarring; ik ervaar een tegenstrijdigheid in iemands houding en de onderlaag die ik lijk te voelen in de opmerking.

Waarom zei die persoon wat ze zei? Was dit een projectie van de ander? Als dat zo is, waarom doet iemand dat toch? En dan besef ik dat het vooral geen zin heeft om me hierin te verdiepen. Verspilde energie. Want ik kan allerlei verklaringen gaan bedenken maar het antwoord krijg ik toch niet tenzij ik erover in gesprek ga. Ik besluit het vooral bij mezelf te houden en mijn geraaktheid te onderzoeken.

Wat wil mijn buikgevoel me zeggen? Dit voelde niet als zomaar een willekeurige opmerking. Waarin raakt het mij? Waarom raakt het mij? Wat zegt het over mij? Welk inzicht mag ik inzien. Wat spiegelt de ander?

Ik ervaar mensen en situaties vaak als spiegel om meer over mezelf te leren en verder te ontwikkelen.

Op veel momenten is het heerlijk om heel sensitief te zijn want de ‘hoogtepunten’ maak je heel intens mee. De keerzijde is dat je ‘dieptepunten’ ook intens meemaakt. Ik heb echter geleerd dat het belangrijk is om aandacht te geven aan mijn gevoel. Wegstoppen helpt niet. De gevoelens slaan op in je lichaam. Het zet zich vast in je cellen en je energie stroomt/flowt niet. En als dat vaker gebeurd dan voel je je op een gegeven moment niet fijn maar weet je niet meer waar het vandaan komt en blijft het zeuren. Wellicht herken je dat het dan heel verleidelijk is om naar afleiding te gaan zoeken; eten, snoepen, andere mensen, alcohol, extra fanatiek gaan sporten, drugs, je overmatig in je werk storten, seks etc.

Jaren geleden heb ik lange tijd afgescheiden van mijn gevoel geleefd. Voelen was te confronterend, te pijnlijk, dan had ik niet goed kunnen functioneren. Achteraf gezien was ik aan het overleven. Ik was aardig, geïnteresseerd, spontaan, gezellig in gezelschap, maar vooral aan de oppervlakte. Ik voelde mezelf een flatliner, een emotieloos persoon, alles voelde neutraal. Geen hoogte- en geen dieptepunten. Ik kon niet eens huilen, was afgestompt. En als iemand het me moeilijk maakte en me ‘uit de tent wilde lokken’ dan voelde ik helemaal niets meer, een koude leegte in mezelf. Een omhulsel. Heel naar om dat te ervaren. Alsof ik een levende dode was. Door mijn eigen ervaring herken ik het nu soms ook bij anderen. En als je afgescheiden bent van jezelf dan kun je m.i. ook nooit een echte diepe verbinding met de ander maken.

Ik kies er elke dag weer bewust voor om ruimte te geven aan alles wat zich aandient, soms parkeer ik gevoelens even als het niet uitkomt en maak op een ander moment ruimte zodat mijn energie daarna weer goed kan stromen.
Dankzij deze situatie, de opmerking, heb ik de gelegenheid gekregen om weer dieper in mezelf te duiken en ik kies ervoor om dichtbij mezelf te blijven. Ik ga niet mee in de opmerking van de ander en ik ga niet in de verdediging. De ander mag naar zichzelf kijken. Ik ben dankbaar voor deze les. Ik ken mezelf nu weer een stukje beter en hou van de persoon die ik ontmoet nu ik mezelf steeds verder ont-wikkel. En het heeft me inspiratie gegeven om deze tekst te schrijven. Reclaiming my power. Thanx 😊

Herken jij je (deels) in bovenstaande tekst? Voel jij het verlangen om die diepe verbinding met jezelf te maken? Wil jij voluit leven i.p.v. overleven? En zoek je gezelschap van iemand die vanuit eigen ervaring een stukje met je mee kan lopen op je pad? Stuur me een berichtje, ik vind het prachtig om getuige te mogen zijn als jij weer ‘thuiskomt’ bij jezelf en van daaruit die verbinding met je te mogen maken.