Ik zit in een overleg en voel een voor mij redelijk onbekend gevoel opkomen; een soort lava stroom van pure frustratie.
Ik zeg nog: “Wat voor jullie simpel is snap ik niet, mijn hersenen werken zo niet! Ik voel nu zo’n ontzettende weerstand.”
Het liefst klap ik mijn laptop dicht, veeg ‘em zelfs nog het liefst van tafel en op de grond..
Gatver! Klaar mee!

Zo ken ik mezelf niet. Pure frustratie, pure irritatie, pure wanhoop. Hoe doorbreek ik dit patroon van werkzaamheden die absoluut niet bij me passen? Waar ik grotendeels niet bewust voor gekozen heb. Die steeds vaker subtiel op mijn bordje verschijnen. Die mijn werkplezier doen verschrompelen. Me weghalen bij datgene waar ik werkelijk van betekenis kan zijn.. die me gevoelsmatig klein houden waardoor ik op de vierkante centimeter beweeg ipv de werkelijke impact waaraan ik zou kunnen bijdragen.

Hoe doorbreek ik dit?

Herken jij dit soort situaties? In werk of privé? Hoe ga jij ermee om?

De volgende ochtend herkent mijn collega mij niet. Vriendelijk zwaait ze naar me, ik zie haar niet eens, loop naar binnen gekeerd naar mijn werkplek en sluit mijn laptop aan.
Ze komt naar me toe en vraagt hoe het gaat.
“Wil je een eerlijk antwoord vraag ik?” “Heb je er überhaupt ruimte voor of moeten we weer veel teveel doen in te weinig tijd?” vraag ik haar op een voor mijn doen vrij cynische ondertoon.

Ik ben er klaar mee! Ik wil zo niet langer doorgaan. Ik ervaar een zo’n enorme energielek aangezien de verhouding van een te groot aantal werkzaamheden die op mijn bord liggen heel ver van me afstaan. Het verlamt me inmiddels. Ik kan me er zelfs bijna meer toe zetten om de dingen te doen die ik moet doen. Steeds had ik een groter doel voor ogen en op basis van wilskracht zette ik de stappen die gezet moesten worden. Nu stop ik.

Het bespreken wat ik al veel vaker had geprobeerd leek niet te helpen, mijn bordje kwam steeds voller te liggen met smakeloze gerechten. Ik at maar door, kijkend naar wat ik wil bereiken, de happen bijna niet meer door mijn keel krijgend.
Mijn boodschap kwam niet over.
Nu zie ik, het ligt niet aan de ander, ik mag mijn eigen boodschap veel meer gaan verhelderen. De ruimte nemen en erin te duiken. Als ik mezelf niet hoor, hoe kan een ander me dan horen? En zelfs als de ander me wel kan horen, de ander gaat het niet oplossen, ik zal het zelf moeten doen. Maar ik vraag wel hulp om naast me te komen staan, me bij staan, mee te kijken, te spiegelen, me te bevragen.

En dan denk ik terug dat een leidinggevende eens zei; “het valt me op dat als je zegt ‘spring’ dat mensen dan vragen ‘hoe hoog’ ipv ‘waarom wil je dat ik spring’
Ik keek hem recht in de ogen en zei; “deze woorden neem ik heel goed in me op, dank je”
En gaf hem enkele weken later werkzaamheden terug en zei; ik zeg ‘nee’, ik stop hiermee, ik heb je woorden heel goed onthouden.” Dat was het moment dat ik minder ben gaan werken bij mijn huidige werkgever.
Een hele belangrijke stap voor mezelf, daar kom ik zo op terug.

Ik weet dat deze weerstand voelen nodig is om zelf weer tot een kanteling te komen. Want waarom zou je willen veranderen als er geen noodzaak is?

Afgelopen zondag was ik bij een meet&greet en raakte geïnspireerd door Gwendel Kusters die geïnterviewd werd door Viola Blessing.
Een topvrouw die vanuit de afstemming leidinggevenden en bestuurders bijstaat met hun verander opgave en organisatie ontwikkeling, waarbij de mens centraal staat. Dat laatste raakt me, waarin de mens weer centraal staat ipv de systemen. De kanteling waar Jan Rotmans zo mooi over spreekt.

Mooi! Vanuit mijn hoger bewustzijn zie ik in dat ik nu precies ben waar ik zijn moet; in niemandsland. In de mist. Ik weet dat het klopt dat ik het nu juist niet weet.
Alles klopt. Het voelt verre van fijn, eerder onwijs ongemakkelijk, onrustig, verdwaald én toch kloppend. Ik kan niet anders dan gaan zitten, rusten, zijn met wat er is. Heel dichtbij mezelf blijven en dit alles accepteren totdat de mistvlagen dunner worden en ik weer glimpen kan opvangen voor mijn nieuwe richting.
En na deze diepe realisatie werd ik vrijwel meteen beloond en zag ik al wat losse flarden. Ik deelde mijn inzichten met mijn collega en ze reageerde; “jeetje Edith, wat een fantastisch nieuw idee, jij ziet toch altijd weer de lichtpuntjes in de duisternis.”
Ik ben zo dankbaar dat zij, terwijl ze zo compleet anders is dan ik, me altijd ziet, echt ziet. En me vaak vraagt naar mijn vooruitblikken, mijn visie.

Het kwartje valt, in mijn eigen praktijk en in samenwerking met Irmgard werk ik volledig vanuit de afstemming. Moeiteloos. We worden volledig en moeiteloos geleid. We dragen bij aan enorme transformaties.
Maar binnen onze organisatie (zoals binnen vele andere organisaties) is het nog andere koek. Je loopt vast in de stroperige systemen. En om daar te werken speelt, in ieder geval voor mij, wilskracht nog een veel te grote rol. Het kan anders, het moet anders.
Het gaat om energie management ipv time management, toch Esther van Toledo?

Gwendel vertelde dat ze nu 3 dagen werkt zodat ze in de overige dagen kan opladen, doen waar ze energie van krijgt. Bijzonder, dat ervaar ik ook zo. Op die dagen herinner ik me de werkelijke bedoeling, voel ik de afstemming, voel ik hoe ik moeitelozer en veel efficiënter kan werken. Dan laad ik weer op. Dit kan ik nu ervaren dankzij de sprong die ik heb gemaakt om minder te gaan werken omdat ik weigerde te ‘springen’ op commando. (Symbolisch commando 😉) Dankzij de woorden van de betreffende leidinggevende waar ik eerder in deze tekst op doelde.

Dit maakt dat ik geen genoegen meer kan nemen met de huidige situatie op het werk, want ik heb al lang ervaren dat het anders kan.
Dus de kloof tussen de 2 werelden wordt steeds groter. Ik sta in een spagaat, ik moet een keuze maken, de tijd dringt en dan spring ik….

Nog net gooi ik mijn laptop niet van tafel maar dat moment was dus mijn symbolische sprong.
Ik sta nu dus verdwaasd in een stukje niemandsland. Eerst maar even uitrusten en dan begint mijn nieuwe ontdekkingstocht, vanuit de afstemming gebruik makend van mijn innerlijk kompas.

Ik negeer mijn actielijstje en start met het schrijven van een persoonlijke app naar mijn baas en krijg dit antwoord:
Dag Edith!
Wat een uitgebreide en herkenbare app v je!! Natuurlijk wil ik met je spreken. En ik hoop dat ik je daarmee kan helpen.
Plan maar in. Wellicht is een wandeling meer gepast overigens.
Groet

Wat ben ik nu dankbaar met deze mooie reactie. Maar ook dankbaar voor mijn levensloop waarin ik zo ontzettend vaak een spong moest maken en alles moest opgeven om opnieuw te beginnen.
Want inmiddels weet ik dat er weer heel veel moois in het verschiet zal liggen, ook al zie ik het nu nog niet. Even uitrusten en dan start mijn volgende expeditie.
Ik vertrouw het proces en laat de landkaart voor me ontvouwen.

De strekking van mijn verhaal?
We zitten in een verandering van tijdperk, het moet anders. Systemen kunnen alleen veranderen als mensen veranderen.
Zo doorgaan is geen optie meer. Waar gaat de schoen wringen? Durf jij even te stoppen met waar je mee bezig bent om eens te gaan bezinnen? Even helemaal uitzoomen en daarna weer focus aanbrengen? Gaan uitproberen wat anders kan? Gaan ontdekken? Met kleine stapjes in beweging komen, je innerlijk kompas inzetten, gaan onderzoeken wat wel en wat niet werkt? Fouten durven maken, ervan leren. Bijsturen.
Durf je los te laten? Te springen?
Het gevaar is veel kleiner dan de angst die erop zit om te veranderen.

Dit keer even geen uitreiking naar een ander; nu kan ik mijn eigen energie heel goed gebruiken voor mezelf.
Maar als ik iets verder op weg ben tijdens deze ontdekkingsreis en je herkent jezelf in een vergelijkbare situatie dan kunnen we wellicht een stukje van de expeditie samen bewandelen.