We liepen buiten, zo starten we inmiddels onze coachingsessies. Door weer en wind en steeds weer verrast vanwege de verschillende routes die we afleggen en de boodschappen die we daarmee krijgen.

We lopen op een brede stoep en circa 15 meter voor me zie ik een oud dametje met haar rollator de stoep afgaan en tussen auto’s gaan staan. Ik dacht nog: waarom doet ze dit en als ze maar veilig oversteekt, ik lette dus extra op.

Dichterbij komende mompelde ze iets.

“Wat zegt u mevrouw?”

Ik dacht wellicht heeft ze hulp nodig.

“Als jullie niet aan de kant gaan dan doe ik het wel, er heerst Corona!” Snauwde ze ons toe.

“Maar mevrouw, tuurlijk zou ik ruimte voor u maken, uiteraard! Maar u was nog ver bij ons vandaan”

Mijn cliënt gaf kort daarvoor aan dat ze het soms zo moeilijk vind om uit haar hoofd en in haar gevoel te komen. Ik zag dit moment als uitgelezen kans en vroeg haar: “Wat deed deze situatie met jou? En waar voelde je dat?”

“Ik voelde irritatie, in mijn buik” zei ze.

Ik ga aan dat deze situatie ook iets in mij raakte. “Wat dan” vroeg ze.

Ik bleef even stil staan, legde mijn handen op mijn buik en antwoordde; “de helper in mij was al alert toen ik de vrouw zag staan en ik voelde me betrokken maar kreeg juist een snauw. Dit raakte iets ouds in mij wat ik nu wil doorvoelen en uitademen. En daarnaast voelde ik haar angst in haar opmerking, deze angst die ik oppikte mag ik ook loslaten. En ik voel veel compassie voor deze vrouw dat ze op deze leeftijd met zoveel meer extra angst ‘moet’ (over)leven.”

En ik legde uit dat ik steeds in het moment probeer te voelen wat iets met me doet om te voorkomen dat er overdag veel gebeurt en ik me s’avonds niet fijn voel en dan de aanleiding niet meer weet. Dan kan ik de neiging krijgen iets te willen gaan snoepen om die onrust maar niet te hoeven voelen.

Deze situatie gaf haar gelijk zoveel bewustzijn op haar eigen patronen. Over haar geraaktheid, even stilstaan en ruimte geven aan haar gevoel, hoe anderen iets raken wat al in jezelf zit, hoe ieder anders reageert op dezelfde situatie, hoe kwetsbaar het durven voelen voor haar nu nog is en ze haar kringetje dus nog heel klein en veilig houdt, hoe belangrijk het is om stapjes te blijven zetten ook al weet je het soms even niet en dat de beweging weer nieuwe richting kan geven.

Etc

Ik zei; “het is echt de kunst om meer te vertragen en bewuster in elk moment te zijn, alles te doorvoelen in het moment of bewust op een ander moment omdat de situatie het niet toelaat.

Dan raken we niet zo overweldigd door de hoeveelheid van gebeurtenissen op een dag die opstapelen. De ontstane ruis zal ons gevoel gaan beïnvloeden. Zo blijft onze intuïtie veel zuiverder voelbaar en is het veel makkelijker om die te volgen. En in de chaos die er heerst en nog meer gaat komen is het mooi dat we nu rustig kunnen oefenen met heel dichtbij onszelf blijven. En ondertussen onze sensitiviteit juist als kracht kunnen gebruiken, als richtingaanwijzer voor onszelf maar ook in ons contact met anderen.”

Ze zat in haar hoofd toen ze kwam en ging met tranen die maar bleven stromen naar huis. Ze verontschuldigde zich daarvoor. Ik zei: “je kwam toch met de opmerking dat je zo in je hoofd zat? Nu voel je juist en dat is wat je wilde. Ga maar naar huis, wees heel zacht voor jezelf en laat alles stromen. Ruim maar lekker allerlei ruis op. Je hoeft niet eens te weten waardoor het komt.