In de ochtend voelde ik al een bekende kriebel in mijn buik, ik wist gelijk dat er voor mij weer iets bijzonders stond te gebeuren.

Eergister bezochten we 2 hele oude tempelcomplexen op Malta; De Mnajdra megalithic temples in Qrendi. Ze zijn mogelijk zelfs ouder dan 5500 jaar

Bij het zien van de 4D film met beelden over het mogelijke ontstaan van de tempels voelde ik al een lichte ontroering, een soort heimwee gevoel, een diepe herinnering.

In het museum zag ik een overzicht van de complexen en mijn oog viel direct op 1 ruimte, de orakelruimte. Kippenvel, ik wist intuïtief direct dat ik daar moest zijn.

“Orakel staat voor een gewijde plaats waar men advies en goedkeuring kwam vragen alvorens men zich aan enige onderneming waagde”

Beide complexen waren overdekt door  grote tenten ter bescherming. Enerzijds heel begrijpelijk omdat deze heilige plaatsen gekoesterd en beschermd mogen worden tegen de invloeden van de natuur. Tegelijkertijd zo ontzettend jammer omdat het zo opgesloten voelde. Het geluid van de toeristen echode enorm en het tentdoek belemmerde het mooie beeld. Ik voelde weerstand en besefte dat me hieraan storen niet helpt: het is wat het is en verleg je focus.

Ik liep al vrij snel het eerste complex voorbij op zoek naar het 2e tempel. Die lag 600 meter verder en we wandelden door een prachtige rotsachtige omgeving met mooi uitzicht op de zee en het eilandje Filfla.

Bam.. daar stond ik dan, de ruimte raakte me diep. Eerst voelde ik verdriet, in eerste instantie onderdrukte ik dit gevoel want ik was niet alleen. Om me heen volop toeristen die even snel binnen liepen om een foto te maken en sommigen om te luisteren naar een recorder met informatie.

Ik ging zitten op een traptrede en keerde steeds dieper naar binnen. De geluiden vervaagden en ik voelde vooral. De tranen kwamen, geen idee waarom. Maar ik wist van het bezoek aan de vorige tempel dat het niet altijd uitmaakt om te weten wat het is en dat ik dit alles mocht laten stromen om bij de onderlaag te komen.

Ik sloot mijn ogen en voelde me sereen worden, stil, dankbaar. En omringd door een onwijze aangename en zachte energie. Jeetje wat gebeurde er veel met me. Ik voelde alle spanning wegebben, ik leek vloeibaar te worden en voelde dat ik opgeladen werd. Alsof ik in een bepaalde mate ‘onder stroom stond’. Als ik mijn ogen opende zag ik de energie, de muren leken te vibreren, ik voelde andere dimensies.

Vastgenageld zat ik op de trap. Het voelde betoverend. Ik was informatie aan het downloaden. Niet wetende wat, maar dat hoefde ook niet. Erop vertrouwend dat de informatie zich aandient als het nodig is.

Ik had een kristal vast die ik de dag ervoor op de modderberg had gevonden, ineens zag ik dat het kristal ontzettend leek op een stuk steen in de wand. Dezelfde vorm, zelfs een streep in het midden. Wat bijzonder.. Wat wil dit zeggen? Nou ja, in ieder geval een bevestiging dat ik hier ‘moest’ zijn. Synchroniciteit.

In gedachten stelde ik vragen en kreeg antwoorden. Het voelde zo natuurlijk allemaal. Nu weet ik niet eens meer wat ik gevraagd heb. Dat hoeft ook niet, het is in mijn bewustzijn geweest en plopt vanzelf weer op als het nodig is.

Dit is wat ik steeds meer leer op mijn pad, luisteren naar mijn intuïtie het loslaten van controle, vertrouwen op het proces en ‘surrender to the devine’.

Mede dankzij de synchroniciteit voel ik letterlijk en figuurlijk puzzelstukjes op zijn plek vallen.

Met moeite verliet ik de ruimte. Een ruimte die zo als ‘thuis’ voelde.. loslaten Edith.

Het leven is voor mij de kunst van het steeds weer loslaten en meestromen.