De eerste keer dat ze kwam zag ik een diepe frons tussen haar wenkbrauwen van het vele piekeren.

Ze praatte veel en wilde alles beredeneren. Ze zat al ruim een jaar met een burn-out thuis, voelde weinig verbetering en bleef maar uitgeput.

Toen ik haar hoorde praten snapte ik dat wel, ze wilde alles met haar hoofd oplossen maar kan daardoor niet in de flow van haar leven komen. Ze was zo enorm afgesloten van haar gevoel. Ik herkende dit van mijn eigen burn-out.

De oplossing ligt in het voelen, voelen wat je voelt en dat leid je de weg. Wat voelt niet fijn? Waarom niet? Waar raakt het je?Wat mag je loslaten of anders gaan doen?

Wat voelt wel goed? Volg dat gevoel en zie waar het je steeds weer verrassend genoeg brengt. Dat is soms niet te bedenken maar ontdek je door te ervaren.

En elke ervaring leert je een hoop over jezelf.

Eenmaal op de massage tafel voelde ik dat haar buik nog niet klaar was om te gaan stromen, voelde nog te kwetsbaar. Er zat nog zoveel opgeslagen onverwerkt verdriet, frustratie en boosheid. Ik richtte me de eerste paar keren vooral op haar hoofd, nek schouders en rug.

Ik werkte veel bij haar stuit zodat ze onveiligheid kon gaan loslaten, de last helpen loslaten die ze op haar schouders en nek droeg, haar hoofd helpen leeg worden en ontspannen.

Haar lichaam en mijn handen raakten steeds sneller vertrouwd en de energie ging steeds sneller stromen als ik haar aanraakte. Ze kwam volgens eigen zeggen in andere dimensies en voelde zich weer thuis. Thuis bij zichzelf, steeds dieper zakkend in haar lichaam.

Telkens ging ze ontspannen en stralend naar huis. Dit gevoel hield dan een aantal dagen aan en dan kwam de volgende laag naar de oppervlakte die ze wilde onderzoeken.

De laatste keer verliep het anders, ik werkte eerst weer op haar stuit, rug en nek. Vervolgens vroeg ik haar om zich om te draaien. Heel zachtjes raakte ik haar buik aan, ik voelde hoe ik steeds ietsjes dieper mocht werken. Langzaam voel ik wat verhardingen wegsmelten onder mijn zachte aanraking.

Ik vroeg haar: is alles nog ok?

Ze antwoordde; heb je een handdoekje voor mijn ogen? Ik voel me heel kwetsbaar als je zo bezig bent met mijn buik. Het voelt heel intiem en veiliger als ik mijn ogen bedek.

Ik was dankbaar dat ze aangaf wat ze nodig had, daar voelde ze zich nu veilig genoeg voor. Voor haar was het blijkbaar heel bijzonder dat ze dit aangaf, dat zou ze eerder niet gedaan hebben.

Aan het einde van de sessie zag ik een heel klein, verdrietig en kwetsbaar meisje van rond de 40 op mijn tafel zitten. Ze was diep geraakt omdat ze zich bewust werd hoe moeilijk ze intimiteit met een ander durft te ervaren. Ze heeft iedereen altijd op afstand gehouden en wil dit nu zo graag anders.

Na een paar dagen stuurde ik haar een berichtje om even te checken hoe ze erbij zat. En ik stuurde een tekst van Mirella Suurhof over missen, verlangen en vrezen

Ze antwoorde me als volgt:

“Bedankt voor je appje.. het gaat best ok. De tekst die je doorstuurt, klopt gewoon.. bijna akelig zo herkenbaar.. zeker het verlangen naar ‘samen’.. dat herken ik heel erg in m’n contact met F.

vrijdagavond kwam opeens de gedachte/gevoel op dat ik nog nooit tegen iemand heb gezegd: ik hou van je. Ik krijg het gewoon niet over m’n lippen, maar ik voelde vrijdag ook dat daar een soort angst zit om dat ook echt te voelen.. m’n ouders hebben dat nooit gezegd. In de afgelopen jaren heeft m’n moeder het wel eens op een kaart geschreven, maar dat komt dan ook niet binnen. Ik zou het hier graag nog eens met je over willen hebben..”

Mirella Suurhoff schrijft: “het blijft donker op de plaatsen waar we het leven niet toe willen laten doordat we allerlei emoties en gevoelens blijven ontkennen.

We hebben daar eerder niet willen zijn, en blijven elke kans om hiermee dan toch in contact te komen, wegduwen. We blijven wijzen naar de triggers en zijn niet thuis als delen van ons leven op onze deur kloppen.”

Ik help mijn cliënten juist weer op die donkere plekken te komen, daar gaan we samen naartoe, heel liefdevol en in het tempo dat bewust en onbewust wordt aangeven.

Ik hou van mijn ‘werk’, mijn zielsmissie; mensen helpen thuiskomen bij zichzelf. De groei van zo dichtbij te mogen meemaken, steeds dichterbij iemand te mogen komen totdat er niks meer tussen zit. Kunnen verbinden met de ander én bij jezelf kunnen blijven.

Ogen die eerder zo peinzend keken weer te zien stralen van levensenergie.

Herken je iets in de tekst? Verlang jij ernaar om weer te gaan stromen? Zullen we samen eens op een diepere laag gaan onderzoeken? Dan gaan we op zoek naar de bron van jouw levensenergie.