Ik kreeg vanochtend een berichtje dat mijn dochter gisteravond weer in hele dikke tranen was omdat ze mij zo mist..

Ik vraag of ik even langs mag komen voor een knuffel.

Bij binnenkomst word ik even enthousiast begroet en dan gaan de meisjes weer lekker spelen. Ik blijf een kop thee drinken en we praten over onze kinderen en de opvoeding, maar ook delen we over onze eigen processen waar we doorheen gaan.

Dan kruipt mijn dochter op schoot en zakt steeds dieper tegen me aan, buik tegen buik en haar voorhoofd op mijn borst.

Ik wilde haar nog zeggen dat ze als baby’tje ook met haar buik tegen mijn buik lag. Ik zeg er niks van en streel lekker haar rug, haar hoofd en masseer haar schoudertjes.

Ze wilde gewoon weer rustig met me verbinden, ontspannen, zakken, gewoon ‘zijn’, samen zijn.

Ze vertelde dat ze de laatste tijd een ‘gevoeletje’ van verlatingsangst heeft. Vooral s’avonds als ze weinig afleiding heeft. Wat knap dat ze dit zo helder kan doorvoelen en onder woorden kan brengen.

Ze is bang dat ik net als de vorige lockdown weer veel meer moet gaan werken. Ze mist me.

Ik vraag haar waar ze het woordje ‘verlatingsangst’ van kent en ze vertelt dat haar opa en oma een hondje hebben met verlatingsangst en hoe dat werkt bij hem. En daarvan herkent ze blijkbaar iets in zichzelf.

Dan merk ik dat ze weer lekker ‘senang’ is, ik knuffel mijn meisjes en ga er weer vandoor.

Later stuur ik mijn ex dit berichtje:

Echt super dankbaar hoe mooi we allebei bezig zijn in onze processen 

Heel dankbaar dat ze ons als ouders hebben; heel verschillend maar elkaar daar steeds beter in kunnen vinden! Ze krijgen een heel breed spectrum mee waarin ze zichzelf kunnen zijn of vinden

Thanx

mooi gezegd. Helemaal mee eens krijg ik als antwoord.

En ik realiseer me hoe fijn het is dat onze kinderen ouders hebben die elkaar na een scheiding gewoon recht aan kunnen blijven kijken, de verschillen kunnen omarmen en handen ineen slaan voor de opvoeding. En dan ook nog oprecht geïnteresseerd zijn in elkaars proces. Geen strijd maar verbinding.

In verbinding na een scheiding.

Er is zoveel strijd om ons heen..

Zoveel mensen en groepen staan tegenover elkaar.

Het is zo hard nodig dat we elkaar weer in het midden gaan ontmoeten, waarin we weer oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar en handen ineen slaan of juist loslaten zodat de wegen kunnen scheiden.