Je kent t vast wel; mensen die zo makkelijk met t vingertje naar de ander wijzen. Die een stapje over lijken te slaan, die vergeten of niet gewend zijn om eerst even de weg naar binnen te maken om hun eigen aandeel te onderzoeken alvorens het bij de ander neer te leggen.
Die erg goed de feiten, die zij voor waarheid aannemen, kunnen verwoorden en die snel met verwijten komen over wat jij fout doet. En die vervolgens ook nog eens goed weten wat jij anders moet doen.

Hoe ga jij met dit soort situaties om? Hoe reageer je? Of reageer je juist niet? Hoe draai jij dit om naar iets constructiefs?
Lijkt me fijn als je dit wilt delen. Ik ben oprecht benieuwd.

Voorheen trok ik vrijwel automatisch het ‘boetekleed’ aan. Vaak was ik nog een tijdje bezig met napeinzen over de bizarre wending dat een ander met een probleem zat en het probleem vervolgens op mijn bordje lag.
Ik ging het patroon doorzien en voorzichtig oefenen om meer voor mezelf te gaan staan en het probleem niet aan te nemen. Dat ging dan met frictie gepaard en hield ik er toch vaak een bezwaard gevoel aan over. Ik moest er echt in groeien.
Nu onderzoek ik; bij wie neem ik de moeite om het gesprek aan te gaan en bij wie bespaar ik mezelf de moeite en bespaar ik dus mijn eigen energie. En laat ik het voor wat het is.

Als je met een vinger naar de ander wijst dan wijzen er altijd nog 4 naar jezelf.
Ik denk dan, wees nieuwsgierig naar de ander, stel eerst eens oprechte vragen.. i.p.v. dat je je standpunt al zo stellig vormt.

Hoe zou het zijn als we het probleem van de ander gewoon lekker niet meer aannemen? Maar ook zelf stopt met wijzen?
Lijkt me wel een leuke challenge 😁
Doe je mee?