Waar ga jij van ‘aan’ in je leven? Wat helpt jou om jouw passie en je energie te laten ontvlammen? En durf je die vuurkracht er helemaal te laten zijn?

Of houd je je ergens in tegen? En dient dat je nog? Of verlang je ernaar om vol vuur gepassioneerd jouw leven te leven?

Ik kom er steeds meer achter dat ‘dit vuurteken’ het grootste deel van haar leven het vuur vernietigend naar binnen liet slaan. Tegen zichzelf ipv vóór zichzelf gebruikte.

Dit begon toen ik tijdens mijn puberteit het ‘in contact zijn met mijn gevoel’ verloor; voelen was te overweldigend geworden en ik kwam in een overleefmodus terecht. 

Dit uitte zich in heel streng zijn voor mezelf, leven vanuit wilskracht, mezelf fysiek afmatten (en dus later in mijn leven 2 burnouts), een eetprobleem tijdens mijn puberteit (gevoel weg snoepen) en teveel in mijn hoofd zitten, 20 uur per week werken tijdens mijn afstudeerjaar  etc.

Ik was afgescheiden geraakt. Uit verbinding.

Veel te veel op anderen gericht, teveel aan het aftasten. Wat moet ik doen, wat verlangt de ander van mij? Mezelf onbewust afstraffen als ik het niet goed dacht te doen. En vooral mezelf inhouden, kleiner maken. Mezelf laten zien voelde onveilig en was onveilig.

Ik had snel het gevoel teveel te zijn als ik bij anderen was. Niet dat ik zo enorm extravert ben, maar als ik bijv praat over iets waar ik gepassioneerd over ben dan is die energie wel enorm voelbaar en kan overweldigend zijn. Een ware  generator. Voor de een is dat heerlijk, werkt het aanstekelijk. Tijdens het bedenken van nieuwe ideeën kan het bijvoorbeeld voor een enorme krachtige stroming zorgen. Of mensen kunnen geraakt worden in het enthousiasme en aanhaken.

Voor de ander kan het soms ook te overweldigend zijn. Je kunt je overrompeld voelen en ruimte voor jezelf nodig hebben om te voelen wat je zelf wilt of voelt of denkt. 

Steeds aftastend ‘is het ok? Doe ik het ok? Ben ik ok?’

Een opmerking van een ex op de terugweg van een feestje in de auto zette mij meteen weer op mijn plek. 

“Je nam wel veel ruimte in” Baf! 💥 die kwam binnen. De impact was enorm; sindsdien hield ik me weer extra in, vroeg mensen als ik gepassioneerd vertelde ‘is het nog ok? Praat ik niet te intens voor je? Of wordt het teveel voor je?’ De onbewuste vertaling; ben ik teveel voor je.

In grote groepen hou ik me juist graag aan de zijlijn. Als een collega iets presenteert dan ben ik liever de side-kick. Zij duwt me echter naar voren. Hup, uit je comfortzone jij! Ook al ziet een ander dat niet aan mijn buitenkant.

Is dit vanuit een oud patroon? Of ‘ben’ ik gewoon een extraverte introvert? Of introverte extravert? 

Het maakt niet uit, ik ben gewoon ik en wil de meest authentieke versie van mezelf zijn. Dus geen hokje of stempel. 

Vuur wordt vanouds beschouwd als een symbool met twee gezichten. Enerzijds is het een bron van licht, verwarming en energie; anderzijds kan het verteren, verbranden en vernietigen. Het kan reinigen en verandering tot stand brengen.

Nu ga ik mijn vuur, mijn passie vóór me laten werken ipv tegen me!

Enne voor mij laten werken betekent niet gelijk tegen jou 😜

Doe je mee? Gaan we lekker vlammen 🔥😁